قصه غصه ...

ما احتمالا برای رنج کشیدن به جهان آمده‌ایم ولی بعید می‌دانم که برای غصه خوردن آمده باشیم. 

غصه نخوردن هنر بزرگی است که راز دوم زندگی است -اگر خوب رنج کشیدن راز اولش باشد. بی‌خیال بودن و در موسیقی غرق شدن و خوشگذرانی هم راه موقت خوبی است اما اینکه عاقبت یک شب بنشینی، اشک بریزی و تمام هورمون‌های استرس را از خودت دور کنی و بعد با عقل و منطق بگردی راهی پیدا کنی توی این دنیای غبارآلوده و مه گرفته، تکنولوژی پیشرفته‌ای است که به یاری ایزد منان از آن بی‌بهره نیستم:-)

خب من زیاد غصه می‌خورم اما عاقبت نوری هم می‌تابد به این کلبه تاریک غم‌گرفته....