روایت x

دوست داشت مینو صدایش کنیم و چه چیز بر عجیب بودن یک فرد بیش از این دلالت می کند که نامش مینو باشد؟ اصلا یک حالت دست نیافتنی... با آن هجای کشیده آخر و طنین خیال انگیزش...

مینو یک روز آمد و از آن مهم تر یک روز رفت و همه ما را در بهت و خیال جا گذاشت. البته نه همه ما را. خیلی ها هیچ وقت بهت زده نمی شوند و در خیال فرو نمی روند. اما مینو که زندگی اش پر از خیال بود ما را گذاشت و رفت. شنیدم ترک تحصیل کرده و مشغول کار شده و ازدواج و این حرف ها که البته می دانید که من نیمی از خاطراتم توهمی است. شاید هم ندانید. اما فرقی نمی کند چون به هرحال نیمی از خاطرات من توهمی است و شاید این هایی که درباره مینو شنیده ام فقط چیزهایی باشد که خیال می کنم شنیده ام. راستش من نمی دانم که چیزی واقعا اتفاق افتاده یا خوابش را دیده ام یا بهش فکر کرده ام. ازدواج مینو هم جز همین چیزهاست.

ما مینو را مسخره می کردیم که به نوک اتد می گفت مغز مداد یا به همینگوِی می گفت همینگوی. البته مسخره که نه. دستش می انداختیم و شوخی می کردیم. آن هم نه به خاطر اشتباهاتش. بلکه به خاطر اعتماد به نفسی که همراه این اشتباهاتش بود. اما او خیلی نازک بود. انگار دلش پر بود و همین دست انداختن ها کافی بود که برود یک گوشه گریه کند.

من هم مثل همه از تفاوتش و تظاهرش و تضادش و خاطرات الکی اش خسته شدم و رهایش کردم و مینو که رفت، شد یکی از حسرت هایم که کاش حداقل به حرمت همکلاسی بودن کمی با او حرف می زدم.

راستش من کمی با او حرف زدم. یک بار برایم از ناامیدی و ترک تحصیل گفت و من با او حرف زدم. ساده ترین حرف هایی که می توانستم بزنم. مینو فردایش با خوشحالی کودکانه اش به من گفت که هدفی پیدا کرده و می خواهد در دانشگاه IT بخواند. من از تاثیرگذاری ام خوشحال شدم. از این که تصمیم گرفته درس بخواند خوشحال شدم. چون آن موقع فکر می کردم کار درست درس خواندن است و راه موفقیت درس خواندن است و هرکس درس بخواند آدم خوبی است و اصلا هرکه شبیه من فکر کند و عمل کند آدم خوبی است. همان موقعی که هنوز پارامترهای تضمین کننده ای در زندگی ام بود و نقص های دنیا جز حاشیه اش بود و همه چیز اگرچه مبهم و ناقص اما اینقدر عبث و لعنتی نبود. همان موقعی که هنوز مرتب به خودم نمی گفتم که صادق هدایت و افکار خودکشی گونه اش برای دنیا کم ضررتر از زالوهای خوشحالِ چسبیده به دنیا و میل به بقا دار ِآشغالِ کثیف ِخون ضعفا مکنده است.

اما دیری نپایید. کلا امید برای مینو دیری نمی پایید. همیشه منتظر ناراحتی بود و نمی دانم چرا.

مینو برایم از دوست پسرش هم گفته بود و چقدر هم داستان دوستی شان ساده و دم دستی بود.

ما کارهای مینو را نمی پسندیدیم. مینو در دستشویی مدرسه با موبایل (که خودش جرمی نابخشودنی بود) حرف می زد و گریه می کرد و پیراهنی که برای دوست پسرش خریده بود را در مدرسه جا می گذاشت و یک بار وسط مدرسه از ناظم که به او گفته بود چرا بالای چشمت ابروست دلخور می شد و تاکسی می گرفت و میرفت خانه و دیگر نمی آمد. بعد هم پدرش را شرمنده می کرد که موقع تحویل گرفتن وسایلی که جاگذاشته بود باید پیراهن دوست پسر مینو را تحویل می گرفت و انکار می کرد که مال دخترش باشد.

مینو با خوشحالی برایم می گفت که پدرش قرار است برایش تلسکوپ بخرد یا برایمان می گفت که در خیابان سر او دعوا شده. ما باور نمی کردیم اما اگر هم راست بود پس مینو چرا خوشحال نبود؟

چرایش به من ربطی ندارد. چرایش را باید همان موقع که پیشم بود ازش می پرسیدم که البته به من نمی گفت.

 اما خب چه کار می توان بکنم؟ فقط می توانم حسرت بخورم و بپرسم: چرا؟ چرا؟ چرا؟

مینو رفت دنبال زندگی اش و اگر چه ما کارهایش را نمی پسندیدیم، اما شجاعتش قابل تحسین بود. مینو خواسته های خودش را داشت و حتما دلیل ناراحتی اش نرسیدن به شرایط مطلوبش بود و شرایط مطلوبش هم هر کوفتی بود شرایط مطلوب خودِ خود ِمینو بود نه برآیند میدان های بایاس.

ما فقط می توانیم برای مینو آرزوی خوشحالی بکنیم....

همه روزهای باطل خود را به بطالت خوش باش

می دانی دوست من! چندین شب بود که خوب نخوابیده بودم. چندین روز بود که خواب آلوده بودم. اما دیشب و امروز نه. پس چرا صبح انرژی نداشتم. چرا توی دلم خالی بود؟ انگار یکی مشت انداخته باشد و قلبم را و اعضای شکمم را کنده باشد. جای خالی اش مور مور می شود.
انگار که تکیه گاهی نداشته باشم. انگار زیرپایم خالی شده باشد و در حال سقوط باشم...
انسان را از رنجی که زیر آسمان می‌کشد چه منفعت است؟
نا امید شده ام، ناراحت شده ام، پشیمان شده ام، خسته شده ام اما این ها دلیل نمی شود که پیاده روی هم حالم را خوب نکند. دلیل نمی شود حوصله داستان خواندن هم نداشته باشم. دلیل نمی شود وا بدهم و منفعلانه برخورد کنم. پس چه؟

همه‌چیز پر از خستگی است. آنچه بوده همان است که خواهد بود، آنچه شده همان است که خواهد شد. در زیر این آفتاب هیچ چیز تازه‌ای نیست.

اینک من فرزانگی را به کمال افزودم، بیشتر از همگان، که پیش از من بر اورشلیم بودند. پس در یافتم که این نیز در پی باد زحمت کشیدن است. زیرا در حکمتِ بسیار، اندوهِ بسیار است. هرکس دانش را بیفزاید، اندوه را افزوده است. تمامی رنجی را که زیر آسمان کشیده‌ام، نفرت انگیز یافتم، از آن جهت باید به دیگری واگذارم که پس از من می‌آید. کیست بداند او که وارث من خواهد بود فرزانه است یا احمق؟ پس این نیز بطالت است.

مگر فرقش چیست؟ هیچ اتفاقی در بیرون نیفتاده. همه چیز در خود من اتفاق افتاده. انگار همیشه در حال سقوط بوده باشم اما چشم هایم بسته بوده یا چیزی بوده که فکر می کردم مرا وسط راه در آغوش می گیرد اما حالا محاسباتم غلط از آب در آمده است. حتی انگار که سقوط برایم صعود بوده و حالا دستگاه مختصاتم را 180 درجه نسبت به z چرخانده باشم.

  کیست بداند که روح انسان به‌بالا صعود می‌کند یا روح بهایم را که به‌پایین؟

و کیست که او را باز آورد تا آنچه را که بعد از او واقع خواهد شد مشاهده نماید؟

اصلا می دانی؟ حالا که فکرش می کنم همان صعود درست است. چون که شتابم g نیست. چون شتابم منفی است و همه اش سرعتم کم می شود. چون دارم انرژی پتانسیل جمع می کنم و انرژی جنبشی ام کم می شود. پس اُف بر دستگاه مختصاتی که بردار سرعت مرا در راستای منفی زد ترسیم می کند.

ای جوان، شادمان باش، به خواهش قلب خویش و بر وفق رؤیت چشمانت سلوک نما، لیکن بدان که به‌سبب این‌همه، خدا تو را بمحاکمه خواهد آورد. پس غم را از دل بیرون کن، زیرا که جوانی و شباب نیز باطل است.
شایسته آن است که انسان از آنچه به‌او رسیده و دارد، بخورد و بنوشد و از تمامی رنجی که زیر این آسمان می‌کشد این گونه بهره گیرد، زیرا که نصیبش همین است.
پس نان خود را به شادی بخور، شراب خود را به‌خوشدلی بنوش، زیرا خدا اعمال تو را قبل از آمدنت پذیرفته است. جامه‌ات سپید باشد، گیسوانت به روغن معطر، همه‌ی روزهای باطل خویش را با محبوبه‌ای که دوستش می‌داری به بطالت خوش باش. نصیب تو همین است.