قصه غصه ...

ما احتمالا برای رنج کشیدن به جهان آمده‌ایم ولی بعید می‌دانم که برای غصه خوردن آمده باشیم. 

غصه نخوردن هنر بزرگی است که راز دوم زندگی است -اگر خوب رنج کشیدن راز اولش باشد. بی‌خیال بودن و در موسیقی غرق شدن و خوشگذرانی هم راه موقت خوبی است اما اینکه عاقبت یک شب بنشینی، اشک بریزی و تمام هورمون‌های استرس را از خودت دور کنی و بعد با عقل و منطق بگردی راهی پیدا کنی توی این دنیای غبارآلوده و مه گرفته، تکنولوژی پیشرفته‌ای است که به یاری ایزد منان از آن بی‌بهره نیستم:-)

خب من زیاد غصه می‌خورم اما عاقبت نوری هم می‌تابد به این کلبه تاریک غم‌گرفته....

تنهایی

تنهایی آدم را قوی می‌کند آن‌قدر که یک روز می‌بینی می‌توانی در شیشه‌های رب و مربایی را که مادرت بسته است را بدون گرفتن زیر آب گرم باز کنی. آن‌قدر که به سادگی آب خوردن جهت را تشخیص بدهی و آدرس پیدا کنی. آن‌قدر که شب‌ها را تا صبح در دلهره و اشک و هراس باشی و صبح بتوانی به زندگی عادی‌ات ادامه بدهی. آن‌قدر که فراموش کنی....

اما تنهایی به آدم ذوق نمی‌دهد. آن‌چنان که هرقدر در شیشه باز کنی و ادویه و رب به غذا بزنی، هرقدر برای یک خوراک ساده ظرف کثیف کنی، هر قدر سیب‌زمینی ها را نگینی خرد کنی و بدانی کی روغن داغ شده و کی باید گوشت اضافه شود، باز هم غذایت نه رنگ غذای مادرها را دارد نه طعمش را.

اصلا هرچقدر غذایت هم خوشمزه باشد تنهایی خوردنش طعم گس مشمئزکننده‌ای می‌دهد.

allo maman bobo

می‌دانم عجیب است، اما آدم مجموعه شگفتی‌هاست. پس بیایید به دردهای هم نخندیم. شاید شما هم نیمه شبی از خواب پریدید و به فاصله صدم ثانیه زدید زیر گریه. بعد که اشک تبدیل شد به هق هق، بلند شدید پناه بردید به مسواک و دهانشویه‌ای که از قبل خواب جا مانده بود که شاید علت بی‌خوابی‌تان این عذاب وجدان بوده باشد.

اما این دیوانگی این چنین ساکت نمی‌شود. پس شما ممکن است یک ساعت تمام مشغول زاری از ته دل بشوید و بعد به خودتان بگویید: درد دندان...درد دندان کلافه‌ام کرده. بعد کشف کنید که حتی قورت دادن آب دهان تمام فک و حلقتان را به درد می‌آورد. 

حالا باید در آینه نگاه کنید و به خودتان دلداری بدهید. چرا که مادرتان کنارتان نیست. خب البته که هیچ کسی در دنیا قرار نیست علت دردها و اشک‌هایتان را بداند. اما مادر شما کسی است که حتما از صدای گریه‌تان بیدار می‌شد. پس بهتر بود خودتان بیدارش کنید و به بهانه دندان درد در آغوشش گریه کنید تا این آغوش، اقلا با متعادل کردن هورمون‌هایتان درمانتان کند.

حالا که اینقدر مرفه نیستید که از چنین امکانی برخوردار باشید باید بروید کتری را روی شعله اجاق بگذارید و با ناامیدی دنبال یک کوفت و زهرماری بگردید که به جای کیسه آب جوش از آن استفاده کنید. بعد ممکن است معجزه‌ای شود و ذهن کندتان به جای روش احمقانه دیشب که کیسه نایلونی بود، بفهمد که بطری آب معدنی گزینه بهتری است.

[این جای متن باید یک نفس عمیق بکشید چرا که آب گرم که با فکتان مماس می شود آرامش عجیبی تمام وجودتان را فرا می‌گیرد] آرام آرام به این نتیجه می‌رسید که اتفاق مهمی نیفتاده و جهان و هرچه در او است سهل و مختصر است. شاید تصمیم‌های مهمی در این مرحله بگیرید. شاید هم یک مرحله قوی‌تر شوید.

به هرحال آرزو دارم روز و شبتان پر از کمپرس آب گرم باشد. فقط برای شمایی که مثل من اهل مسکّن نیستید بگویم که یادتان باشد، کمپرس آب گرم اثر آنی دارد. به محض اینکه برش دارید، باز سرما مثل طوفان روی شکاف لثه‌تان غوغا می‌کند و باز آب دهانتان را که فرو می‌برید، درد مثل گرگ به سراسر فک و حلقتان پنجه می‌اندازد. اما شما دیگر گریه‌هایتان را کرده‌اید و آن آدم ضعیف قبلی نیستید، به شرط آن‌که دلتان را به هیچ کمپرسی خوش نکنید.

پ.ن: عنوان از "کمپرس آب گرم" به عنوان فعلی تغییر پیدا کرد که نام آهنگی فرانسوی است. خب باید گوش کنید دیگر ...:-)